ایران دریلینگ: افزایش مداوم تولید نفت در دولت فعلی، پس از یک دوره نه چندان کوتاه رکود در صنعت نفت، این نگرانی را هم ایجاد کرده که دولت از تزریق به میادین نفتی غافل شود. به گزارش نکونیوز، در دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد با شدت گرفتن تحریمهای بین المللی بر ضد جمهوری اسلامی ایران، نه تنها میزان تولید نفت ایران به شدت کاهش یافت، بلکه ظرفیت تولید نفت ایران نیز به شدت دچار افت شد بطوریکه میزان تولید نفت به کمتر از ۸۰۰ هزار بشکه در روز کاهش یافت که پنج و نیم برابر کمتر از سال پایانی دولت اصلاحات بود. باآغاز به کار دولت جدید و بهبود شرایط تحریمها از یک سو و بازگشت مدیران باتجربه از سوی دیگر، همانگونه که پیش بینی می شد میزان تولید نفت ایران به مرور افزایش یافت و اکنون به مرز ۲ میلیون بشکه در روز نزدیک شده است.
افزایش مداوم میزان تولید نفت ایران طی یک سال اخیر موجب شده این نگرانی در میان متخصصان و کارشناسان نفتی ایجاد شود که جبران عقب ماندگیهای گذشته، مسئولان را از تزریق به میادین فرسوده نفتی به منظور ازدیاد برداشت غافل کند. تزریق گاز به میدان نفتی برای جلوگیری از کاهش فشار نفت مخزن و در نتیجه تثبیت میزان استخراج نفت از یک مخزن نفتی در طول زمان انجام می‌شود. این روش از دهه ۱۹۵۰ میلادی در سطح بین‌المللی استفاده شده و به دلیل کم‌هزینه بودن در مقایسه با حفر چاه‌های جدید مورد استقبال قرار گرفت. در این روش از گازهای هیدروکربن، گازکربنیک و ازت استفاده می‌شود. هدف نهایی از تزریق گاز تامین ضریب بازیافتی بیشتر برای مخازن نفت نسبت به روشهای معمول است.
در ایران نیز این روش مورد استفاده قرار می گیرد اما در زمان دولت قبل، به دلیل برخی عقب ماندگیها در طرحهای توسعه از جمله طرح توسعه میدان گازی پارس جنوبی، در برنامه تزریق گاز به میادین نفتی، خللی وارد شد. به عنوان مثال کمبود گاز در کشور به دلیل عدم توسعه به هنگام فازهای پارس جنوبی موجب شد فازهای ۶ و ۷ و ۸ پارس جنوبی که گاز ترش تولیدی در آنها صرفا برای تزریق به میادین نفتی آغاجاری در نظر گرفته شده بود، از بدو تولید، برای تامین نیاز داخلی کشور به گاز شیرین، از هدف اصلی خود دور شده و گاز ترش تولیدی آن به جای تزریق به میادین نفتی، شیرین سازی شده و به مصرف داخلی برسد. تداوم این روند می تواند میادین نفتی جنوب را که اغلب فرسوده هستند و دچار افت فشار شده اند با مشکلات بیشتری مواجه کند مگر اینکه عزمی جدی برای افزایش تزریق به میادین نفتی وجود داشته باشد.
افزایش مداوم میزان تولید نفت ایران طی یک سال اخیر موجب شده این نگرانی در میان متخصصان و کارشناسان نفتی ایجاد شود که جبران عقب ماندگیهای گذشته، مسئولان را از تزریق به میادین فرسوده نفتی به منظور ازدیاد برداشت غافل کند. تزریق گاز به میدان نفتی برای جلوگیری از کاهش فشار نفت مخزن و در نتیجه تثبیت میزان استخراج نفت از یک مخزن نفتی در طول زمان انجام می‌شود. این روش از دهه ۱۹۵۰ میلادی در سطح بین‌المللی استفاده شده و به دلیل کم‌هزینه بودن در مقایسه با حفر چاه‌های جدید مورد استقبال قرار گرفت. در این روش از گازهای هیدروکربن، گازکربنیک و ازت استفاده می‌شود. هدف نهایی از تزریق گاز تامین ضریب بازیافتی بیشتر برای مخازن نفت نسبت به روشهای معمول است.
در ایران نیز این روش مورد استفاده قرار می گیرد اما در زمان دولت قبل، به دلیل برخی عقب ماندگیها در طرحهای توسعه از جمله طرح توسعه میدان گازی پارس جنوبی، در برنامه تزریق گاز به میادین نفتی، خللی وارد شد. به عنوان مثال کمبود گاز در کشور به دلیل عدم توسعه به هنگام فازهای پارس جنوبی موجب شد فازهای ۶ و ۷ و ۸ پارس جنوبی که گاز ترش تولیدی در آنها صرفا برای تزریق به میادین نفتی آغاجاری در نظر گرفته شده بود، از بدو تولید، برای تامین نیاز داخلی کشور به گاز شیرین، از هدف اصلی خود دور شده و گاز ترش تولیدی آن به جای تزریق به میادین نفتی، شیرین سازی شده و به مصرف داخلی برسد. تداوم این روند می تواند میادین نفتی جنوب را که اغلب فرسوده هستند و دچار افت فشار شده اند با مشکلات بیشتری مواجه کند مگر اینکه عزمی جدی برای افزایش تزریق به میادین نفتی وجود داشته باشد.
کد خبر : 130