سابقه اكتشاف نفت در مناطق نفتخيز جنوب ايران به سال 1287 خورشيدي (1908 ميلادي) برمي‌گردد، در اين سال در پي تلاش چندساله حفاران و كاوشگران نفت در مناطق شمال‌غرب و جنوب كشور، اولين چاه خاورميانه با توليد اقتصادي، در ميدان نفتون مسجدسليمان حفر و در عمق 338 متري به نفت رسيد.  بهره‌برداري از اين چاه كه با توليد 500 بشكه در روز عملاً از سال 1290 خورشيدي آغاز شد، سرآغاز فعاليت صنعت نفت ايران محسوب مي‌شود.  پس از پيدايش نفت در مسجدسليمان، عمليات كاوش براي كشف مخازن ديگر ادامه يافت و درپي آن حوزه‌هاي نفتخيز هفتگل (1306)، آغاجاري(1315)، اهواز(1337)، بينک (1328)، بي‌بي‌حكيمه (1340)، مارون و كرنج (1342) و پازسي و رگ‌سفيد (1343) كشف و مورد بهره‌برداري قرار گرفت. مجموعه اين ميدانها با تمامي تاسيسات، كارخانجات و خطوطه لوله مورد نياز توليد، فرآورش و انتقال نفت به پالايشگاههاي داخلي و پايانه‌هاي صادراتي نفت خام، هم اكنون بخش عمده‌اي از مناطق نفتخيز جنوب از تشكيل مي‌دهد.  تا قبل از دهه 50 فعاليت‌هاي مربوط به اكتشاف و توليد در شركت سهامي اكتشاف و استخراج متمركز بود و مركز عمليات اين شركت كه مسئوليت برنامه‌ريزي، تهيه منابع مالي، نحوه برداشت از مخازن و همچنين توسعه ميدان‌ها و تاسيسات فني را به عهده داشت، در مسجدسليمان مستقر بود. در آغاز دهه 50 به دليل شتاب گرفتن روند فعاليت‌هاي توليد نفت و گاز و عمليات اكتشاف و حفاري، "شركت خاص خدمات نفت ايران"(اسكو) به عنوان شركت پيمانكار طرف قرارداد شركت ملي نفت ايران، تشكيل و انجام تمامي فعاليت‌هاي اكتشافي، برنامه‌ريزي و اجراي عمليات حفاري، نصب و راه‌اندازي تاسيسات و خطوط لوله، مطالعه ميدان‌ها و تهيه طرح پيشنهادي برنامه‌هاي توسعه و ازدياد ظرفيت برداشت و نيز برآورد بودجه‌هاي ارزي و ريالي را به عهده گرفت.  در كنار اين شركت، شركت عمليات غير صنعتي نيز تمامي فعاليت‌هاي غير صنعتي را از وظايف اصلي توليد در مراحل مختلف تفكيک ، عهده‌دار شد. با پيروزي انقلاب اسلامي و خلع يد از پيمانكاران خارجي مجموعه عمليات اكتشاف، حفاري و بهره‌برداري به كاركنان و مديران ايران محول شد. همچنين مراكز راهبردي فعاليت‌هاي پشتيباني نيز كه اين زمان در آبادان مستقربود، به اهواز منتقل گرديد. در گذر اين تغيير، توليد بيش از 85 درصد نفت و صددرصد گاز و مايعات گازي، خوراك رساني به پالايشگاه‌ها و شركت ملي گاز ايران و همچنين تامين خوراك هيدروكربوري مجتمع‌هاي پتروشيمي به مديريت مناطق نفتخيز واگذار شد. مناطق نفتخيز جنوب اندكي زماني پس از پيروزي انقلاب اسلامي، با وقوع جنگ تحميلي، قدم به ميدان آزموني بزرگ نهاد، وجود تاسيساتي پراكنده و بي‌دفاع كه براي فعاليت در زمان صلح طراحي و ساخته شده بودند، واقع شدن تاسيسات و مبادي صادراتي درميانه يا خطوط مقدم جنگ و يا حداكثر در فاصله كمي از جبهه‌ها، بزودي تاسيسات و بندرگاههاي نفتي اين شركت را به عنوان اهدافي بزرگ و استراتژيك براي حمله هوايي و زميني دشمن مبدل ساخت كه دراين راه حماسه 8 سال جنگ تاسيسات و استمرار توليد و صادرات نفت در زير بمباران وحشيانه دشمن، نام مناطق نفتخيز جنوب ايران را جاودانه ساخته است. نگاهي گذرا به افزايش واحدهاي بهره‌برداري، كارخانه‌هاي گاز و گاز مايع، كارخانه‌هاي نمك‌زدايي ، پالايشگاههاي گاز مايع و بويژه واحدهاي جمع‌آوري، تقويت و تزريق گاز به عنوان پروژه‌هاي تازه و بدون سابقه قبلي و در راس آنها ميدانهاي نفتي و چاه‌هاي توليدي، خاص مقايسه نسبت چاه‌هاي در مدار راس توليد به كل چاه‌ها در دو مقطع قبل و بعد از انقلاب ، اين حقيقت را نشان مي‌هد كه مناطق نفتخيز جنوب نه تنها قادر به اجراي برنامه‌هاي فني/تخصصي مي‌باشد بلكه در امر تصحيح و توسعه اين برنامه‌ها نيز با نگرشي ارزشي و متناسب با افزايش نيازهاي مملكتي در مقطع بعد از انقلاب، بسيار موفق بوده است.